Ауғанстанда қоршауда қалған кеңес жауынгерлері оқ-дәрісі таусылып, тірі қалу мүмкіндігі жоғын түсінді. Сол сәтте жас сарбаз ауыр болса да, үнемі тасып жүретін гармонын қолына алып, туған жері туралы мұңлы әуен ойнай бастады. Жауынгерлер үнсіз тыңдады. Тіпті дұшпандары да қаруын төмен түсіріп, бұл әуенді соңына дейін айтуға мүмкіндік берді. Бірақ көп ұзамай атыс қайта жалғасты, ал сарбаз соңғы әнінен кейін тіл тартпай кетті.
Германия. Берлин. Соғыстың соңғы күндері. Кеңес солдаты көшеде шаң басқан пианиноны көріп, кілт тоқтады. Оның пернелерін асқан сағынышпен басты. Қираған қала ішінде Бахтың әуені толқыды. Кешеге дейін жау болған адамдар – неміс тұрғындары – үйлерінен шығып, үнсіз тыңдады. Сол сәтте олар кеуделерінде жүрек барын, сол жүректің мейірім аңсайтынын түсінді. Бірақ бір сәтке ғана.
Өнер. Өлім алдында да өз құдіретін жоғалтпайды. Біз қазір де осы оқиғалар ортасында жүрміз. Ауғанстандық ақын қыз Амил айтқандай, қанша адамның қазір де отаны жанып жатыр...
Соғыс алауы жанды...
Онда менің Отаным жанып жатыр.
Ол өртте менің жаным жанып жатыр,
Армандарым,
Сосын ертеңгі таңым жанып жатыр...
