Бірде сепкіл бет сары бала қаңтардың сақылдаған сары аязында тас болып қатып қалған жарты бөлке нанды доп қылып теуіп ойнап бара жатыр екен. Көрген жанның иманы қасым болғандай. Тоқтатып алып, оның бұл ісінің дұрыс емес екендігін айтып жатыр едік, манадан бері көріп тұрған көрші ақсақал да ентелей жетіп келді де, сабырмен ақылын айта бастады. Сепкіл бет сары бала біздің айтқанымызды санасына құйып алды ма, жоқ па, ол арасы белгісіз.
– Шетелде мұндай қоқыс жәшіктері бірнеше торапқа бөлінген. Біріне азық-түлік қалдығын салса, екіншісіне пластикалық бөтелкелерін салады. Бәрі рет-ретімен, – дейді ақсақал, – бізде де осылай жасауға болмас па екен? Мәселен, мына нанның қалдықтарын таза күйінде жинап қойса, осы қалада мал бағатындар бар емес пе? Тым құрыса мал азығына жарайды ғой. Таяуда баспасөзден шетелдегі өнері озған жұрт азық-түліктің қалдығын тыңайтқышқа айналдырып, кәдеге жарататыны туралы оқыдым. Бүгінгі ұрпақ нан қадірін де білмейді.
Ақсақалдың айтқаны жөн. Ал біз қымбатшылық қысып бара жатыр дейміз. Ысырапты ұмытқан ұрпақтың келешегі не болмақ?
КӨКШЕТАУ
