Яғни оқтың ұшындағы қауіпті металь (сүйек) бұйымды жебе депті. Жебе бекітілген ұзын ағашты сабы десе, кіріске бекітіліп, созыла серпілетін тетікті кезтабан деп атапты. Ал оқтың түзу ұшуына бағыт беретін қауырсынды оқтың қанаты деген екен. Көне дәуірде оқтың екі түрі болған. Олар: сүйек оқ және жебелі оқ. Сүйек оқтың құрамы: ұзын ағашы, қауырсыны, сүйектен жасалған жебесі, т.б. Сүйек оқтың ұзындығы шамамен – 90–110 см. Бұл оқтың пайдасы – атқан аң-құстың қымбат терісін бүлдірмейді.
Өткен ХVII – XIX ғасырларда Чин империясы билігінің құрамында болған Алтай тауының тұрғындары манжы-қытайға бағалы аң терісімен салық төлегендіктен, олар сүйек оқты өте көп пайдаланған. Сондай-ақ қатты ағаштан жебе жасап, оның ұшына қатты мүйіз жапсырма бекітіп аң ататын болған. Бұл оқты олар «доғал оқ» деп атаған. Мұндай оқ аңның терісін бүлдірмей, тиген сәтте тек талдырып түсіретіндіктен, аңшылар үшін пайдалы болған.
Бұл жерде ескеретін дүние – оқтың ұштығы мен жебесі екеуі екі түрлі. Жебе деп қатты сүйек немесе қола, темірден жасалып, оқтың басына қондырылған қатты затты айтады. Жебенің түрі көп. Ал ұштық дегеніміз – оқтың басына жебенің орнына ағаштан жасап орнатылған бұйым. Адамдар ертеде атқан аңның терісін зақымдап алмас үшін өлтірмей талдырып түсіретін осындай ағаш ұштықты оқ қолданған. Әрі оқтың қуатын арттыру мақсатында ұштықтың нысанаға тиетін дәлдігіне қатты мүйіз жапсыратын болған.
Мысалы, қазақтың «Ер Тарғын» жырында ұштығы ағаш «доғал оқ» туралы айтылады. Онда «Қарт Қожақ батыр болса Ер Тарғынның қорамсақтағы жүз алпыс кез оғын жалғыз доғал оқпенен атып уатайын деп, доғал оқпенен салып қалғанда, Тарғынның қорамсақтағы жүз алпыс кез оғын күлпара қылып уатып кетті» деп жазылған.
